Hemels wandelpad op La Palma.

De pagina actueel is weer eens niet echt actueel. Meestal werken we hier aan als het een keer slecht weer is. Het regent nu niet maar we hebben een paar dagen calima (hitte uit Afrika). Vanmorgen bij het eerste licht verder gegaan met verven van Villa Merluza. Om tien uur even de stad in, spullen halen en koffie drinken bij Matilde Arroyo. Met voor Flo een mantecado, een soort enorme ronde dikke sprits. Vaste prik. Daarna besloten weg te kruipen voor de warmte. Ook een mooie gelegenheid om de pagina actueel bij te werken. Voelt een beetje als het tegen een berg achterstallige post aan hikken. We beginnen maar met wat foto’s uitzoeken die we tijdens de laatste tijd gemaakte wandelingen hebben geschoten. 

We hebben het rijk alleen. Mayra hebben we van de zomer maar heel weinig gezien en zit al weer op de poolcircel in Finland voor haar gidswerk. Ramon is deze maand nog Muay Thai aan het trainen in Thailand. Dan komt hij even thuis en vertrekt vrijwel direct ook weer naar Finland. Een paar uur noordelijker dan zijn zus. We zeggen dan wel het rijk alleen te hebben, maar het hoogseizoen is weer losgebarsten. De komende maanden zijn alle zes huizen weer voor het grootste gedeelte verhuurd. Dat wordt weer even wennen. Van de zomer (deels bewust) de huizen grotendeels vrij gehouden. Dan leven wij in onze wappie bubbel. Dus allerlei boeken bestellen en lezen en de nieuwe media volgen over de diverse agenda’s die momenteel worden uitgerold.

In het begin van het drukke seizoen als er aantallen vaste gasten arriveren moeten we wel weer even wennen. De gasten, vrijwel zonder uitzondering hele prettige mensen, leven in een hele andere bubbel dan wij. Mochten wij het er ‘per ongeluk’ over hebben wat er allemaal speelt op het moment in deze razend snel veranderende wereld.  

Kijken ze ons aan met een glazige blik en praten er het liefst zo snel mogelijk over heen. OK, begrepen. Onwetendheid is een keuze. Beslist niet willen weten. 

Even schakelen, maar dat lukt ons. Wat verder in het seizoen zijn we er zelfs ware meesters in. Afgelopen zomer zaten we in een restaurant met gasten te eten. Begint de dame over een onderwerp maar sloeg volgens ons de plank volledig mis. 

Normaal gesproken zou René er dan vol op reageren door een hele riedel feiten op te sommen.

Patricia schopt dan onder tafel zijn schenen beurs om hem te laten zwijgen. Was niet nodig. Breed glimlachend zei hij tegen Patricia;” Goed van mij hè ? Kijkt de dame ons aan, van de één naar de ander,en vraagt ;” Oh, denken jullie daar anders over”?

“Heel anders”, antwoordden wij lachend.

Geen punt, we praten gewoon over koetjes en kalfjes en maken er een gezellige avond van met veel humor. Om een mogelijke cultuurshock te voorkomen worden nieuwe gasten de laatste jaren vrijwel zonder uitzondering door Patricia alleen ontvangen. Vraagt René later wat voor types het zijn. Blijken vrijwel altijd aardige mensen te zijn. Tegenwoordig wordt daar dan aan toegevoegd of ze jonger of (nog) ouder zijn dan wij.

Op onze terugreis met de auto uit Nederland hebben we afgelopen zomer in diverse natuurgebieden in Spanje zeer fraaie en vooral afwisselende  wandelingen gemaakt. De eerste wandeling die we na thuiskomst op La Palma gemaakt hebben was er één over de kraterrand van de caldera de Taburiente. Daar stelden we wederom vast dat La Palma kan wedijveren met de mooiste gebieden waar we op het Iberisch schiereiland gewandeld hebben.

Als we dan toch iets van commentaar zouden moeten leveren zou het het hier ontbreken van echte rivieren en meren zijn. Ook zou wat meer fauna een mooie extra zijn. Daar tegen over staat dat je vakantie hier vrijwel nooit in het water valt en dat er hier op La Palma geen schorpioenen, 

slangen of ander gespuis voorkomen.

Gasten die hier jaarlijks in de herfst, winter en vroege voorjaar verblijven zullen ongetwijfeld het ‘dak van het eiland’ met de auto bezoeken en er mogelijk wandelingen maken. Maar zij kunnen zich er waarschijnlijk geen beeld van vormen dat dat woeste ongerepte berglandschap in de late lente en vroege zomer één grote kleurenzee is. 

Toen we hier nog niet zo lang woonden had René in juni een afslag gemist en besloot toen maar gewoon om door te rijden naar boven. Hij wist niet wat hij zag. Één grote kleurenpracht. Vol enthousiasme vertelde hij aan gasten van ons dat hij honderden foto’s had gemaakt. Ingeborg en Martin, die hobby fotograaf was, besloten ook naar die twee en halve km hoogte te rijden. Martin bleek die dag 900 (negenhonderd !) foto’s gemaakt te hebben.

De zomer is hier niet echt de tijd voor wandeltoerisme. Dat gebeurt meestal in de andere drie jaargetijden, als de toeristen uit noord west Europa hier verblijven. Wij zelf vinden het echter een perfecte tijd om te wandelen. Je hebt de bergen en bossen haast voor jezelf alleen. Zeker als je de wandeltijden en wandelingen een beetje slim uitkient.

Op La Palma kun je immers vrijwel altijd de temperatuur vinden die je zoekt. Boven in de bergen is het normaal gesproken een stuk koeler. De temperatuur daalt ongeveer één graad celcius per honderd meter stijgen. We vergeten nooit de eerste keer dat we op La Palma waren en het hoogste punt van het eiland bezochten. We stapten argeloos uit in onze korte broeken. Wat gebeurt hier dan? Kijken we op de autotermometer. Zes graden !

Op die twee en halve km hoogte was een team van vier man bezig een verhard pad van natuursteen aan te leggen. Met recht een monnikenwerk. Zware arbeid met maar weinig resultaat per dag. Niets voor Ramon en René. Die hebben geen hekel aan zwaar werk maar willen wel zichtwerk. De rotsblokken worden ter plaatse op maat gehakt. Puzzelen voor gevorderden met spierballen. Wij hebben ze de hemel in geprezen voor dat vakwerk. Wat oprechte waardering voor dat buffelen, kan geen kwaad.

Op ons terrein in het noorden waren onze mannen een paar jaar geleden bezig met een stuk vrij te maken onder een enorme pijnboom. Om eventueel tenten neer te kunnen zetten. Er staken twee grote stukken steen boven de grond uit. Die zouden onze mannen ‘even’ weghakken met twee stootijzers en een acht kilo voorhamer. Dat hebben ze geweten ! De vaklui hebben het hier over levend en dood gesteente. Levend steen is vrij makkelijk te splijten. Dood gesteente heb je zo ongeveer dynamiet voor nodig. De rotsen zijn uiteindelijk verwijderd maar vraag niet hoe. Wat een klus.