Caldera de Taburiente, na de regen maar voor de brand.

Op La Palma is er een gezegde aan de westkant van het eiland dat regen in april duizend keer telt. Regen in mei noemen ze een geschenk van god. Die regen is zeldzaam en zeer welkom voor die lange droge zomer. Want daarna regent het gegarandeerd niet meer tot de herfst.  Sommige jaren moeten we zelfs op de eerste regen wachten tot in de winter. Hah ! Maar niet dit jaar. Begin juni viel er een lekkere hoeveelheid regen, vooral in de centrale krater van het eiland; de Caldera de Taburiente. Dat betekent dat er daarna overal water gekletter in de krater te horen is. Watervalletjes, beekjes, druppelende rotswanden, stroomversnellingen… Kortom een waterfeest. De vegetatie geniet natuurlijk ook uitbundig van al dat onverwachtte vocht. Klimaatverandering, fantastisch. Wij zitten er net zo min mee als de ijsberen. Het klimaat verandert al zo lang de aarde bestaat, vier en half miljard jaar. We zullen ons gewoon aan moeten passen. Zo heeft onze tuin door die calima, een droge harde hete wind uit Afrika, van twee weken terug een flinke tik gekregen. Niet zo erg als twee jaar geleden want we waren er nu beter op voorbereid. De plantjes die het op bepaalde plekken niet redden gaan we daar niet weer vervangen door dezelfde soort. Daar zetten we nu iets neer wat dit weertype wel kan verdragen. Opgelost. Geloof dat hoogopgeleiden dat adaptatie noemen. 

Patricia had René, vrienden en gasten al vele malen omhoog gebracht naar Los Brecitos, het begin van de kraterwandeling. Maar nog nooit zelf gedaan. Sinds kort hebben we echter kids met rijbewijs. Na hevige regenval zijn de wandelpaden in de krater meestal een aantal dagen gesloten vanwege steenlawines en grondverschuivingen. Het plan opgevat om zodra de wandeling weer open zou gaan, na de opruim- en herstelwerkzaamheden, de wandeling te gaan doen. Wilma en Ben, gasten van ons, zouden meegaan. Helaas voor hen ging het signaal pas op groen op hun vertrekdag. De zalm-wraps die zij voor de wandeling al hadden klaar gemaakt smaakten ook zonder te wandelen bijzonder goed. Volgende keer dan maar. Wat in het vat zit verzuurd niet.

Patricia had sinds René september last van zijn linker onderdaan had gekregen, acht maanden geleden, niet meer gewandeld.  Daarnaast vond ze het niet zo’n goed idee dat Flo met die lamme poot die wandeling zou maken. Toch gegaan. We kunnen nu niet echt zeggen dat ze liep te stralen tijdens de eerste kilometers van de afdaling. Flo natuurlijk, zoals gewoonlijk, olie op het vuur gooien. Maar lastig om humeurig te blijven temidden van al dat natuurschoon. Dus op een gegeven moment dreigde het haast gewoon nog gezellig te worden.

Patricia heeft een hele aparte kijk op wandelschoenen. Die moeten modieus zijn en heel lekker zitten. Tot zover niets vreemds. Maar het is voor haar totaal niet belangrijk of ze steun geven of grip hebben. Die slappe bootschoentjes van haar zijn dan ook compleet ongeschikt voor een steile afdaling over paden vol gruis en dennennaalden. Maar geen andere schoenen halen hoor! Godzijdank had ze, tot René’s verrassing, voor het eerste steile deel van de wandeling oudere bergschoenen aangetrokken, die kennelijk nog ergens verstopt stonden. Komen ze op een gegeven moment bij een splitsing waar staat dat het linker pad uitsluitend voor ‘expertos’ is. “Hoe gaan we?”, vraagt ze.  ”Links natuurlijk”, antwoordt hij. “Maar ik ben geen expert”, sputtert ze. “Maar daarna wel”, lacht hij. Ging best op die lelijke grove-zool-berg-stappers.

Bij het oversteken van de diverse beekjes stond René iedere keer heel attend klaar om een foto te maken van zijn vrolijke noot. Voor het geval ze uit zou glijden en te water zou raken. Helaas heeft de smurf een vervelend goed evenwicht. Ze kan ook verbazend lang op één been staan om handelingen aan schoen of voet te verrichten. Net een ooievaar. Een wonder dat we slechts twee nakomelingen hebben. Tijdens het tweede deel van de steile afdaling bij ‘El Reventon’ kreeg Patricia een blessure aan haar rechter onderbeen door al dat steile afdalen. Of zou het door die zware bergschoenen met grip komen. Dat is ze natuurlijk helemaal niet gewend. Vervelend, maar we waren al bijna bij Dos Aguas, waar twee beekjes bij elkaar komen. Bovendien was haar humeur inmiddels gelukkig al weer op kamertemperatuur. Vanaf daar is het nog slechts een makkelijke kleine twee uur door de bedding van het riviertje de Taburiente naar de parkeerplaats en eindpunt van de wandeling. Dat overleeft ze wel. Zo niet is het een mooie laatste rustplaats daar in die krater.

Kort nadat wij de wandeling gemaakt hadden, brak er in Puntagorda een brand uit die over de bergkam heen, de krater in afdaalde. Nee ook weer niks geen klimaatverandering, dronken jongeren die een vuilcontainer in de brand hadden gestoken tijdens een feest en calima. Komen we van de week op vliegveld Los Rodeos aan voor twee daagjes Santa Cruz de Tenerife. Zien we een grote rookpluim in de bergen. Horen we van de locals dat het begonnen is met verschillende brandhaarden tegelijkertijd. Dan weet je alweer genoeg. Zieke geesten. Best bijzonder dat twee van die cultuurbarbaren zoals wij zo kunnen genieten van al die schitterende monumentale gebouwen in de wijk waar wij verbleven in het centrum van oud Santa Cruz. Op La Palma hadden wij al gezien dat die cowboys in de blusvliegtuigen de badgasten zo’n beetje uit het water schepten. Op Tenerife vlogen ze voor je gevoel door de winkelstraten. Bij het verlaten van de kamer kon Patricia het niet laten om een paar zwanen achter te laten voor het kamermeisje. Beroepsdeformatie. Gaan we weer vaker doen een nachtje Tenerife. Hier op de eilanden pak je het vliegtuig zoals in Nederland de bus. Veel meer en andere winkels evenals voortreffelijke restaurantjes. Één mindere ervaring. Bij het laatste restaurant hadden ze regenboogkleurige placemats. Hoe mooi René regenbogen van nature altijd ook vond. Tegenwoordig krijgt hij er een beetje rare smaak van in zijn mond. Maar die placemat kun je omdraaien. Zie je bovendien de stukken as van de bosbrand die er op neerdalen beter. Denk niet dat de ober het erg vond. Was dan wel een ‘mooie jongen’ maar kwam ook van La Palma. Dan heb je toch een klik. Zeker als je dan weet te vertellen dat er in zijn geboortedorp Fuencaliente in 2009 ook een grote brand is geweest . Veroorzaakt door vuurwerk tijdens een dorpsfeest en calima. Pffff….. Nee, laat maar, we zeggen al niets meer. Zinloos. Is klimaatverandering. De TV zegt het elke dag. Dus is het waar. Slaap maar rustig verder.