De Magdalena kloof op La Palma
We hadden van de week de eerste serieuze regen van deze herfst aan de westkant van La Palma, door señorita / storm Claudia . Maar gelukkig zonder wind hier. Maar wel veel regen.
Goed voor de tuin en natuur. Op het net waren spectaculaire beelden te zien van schuin af lopende straten en pleinen die wel in rivieren veranderd leken te zijn. Maar even later is dat over en zijn er op die zelfde plaatsen vaak zelfs geen plassen meer te zien.
Mooie gelegenheid weer om wat ‘achterstallige post’ weg te werken en iets van onze beslommeringen van de laatse maanden op La Palma op de site te plaatsen. Het kan verkeren. Zo doen we maanden niets aan de site en dan een paar keer kort achter elkaar. De vorige keer vanwege de warmte en deze keer door de regen. Ieder nadeel heeft zijn voordeel.
Een tijdje terug hadden we warm weer maar wilden toch gaan wandelen. Dus gingen we maar naar het noorden van het eiland. Daar zou het waarschijnlijk wel iets koeler zijn. Dat is het meestal.
Het was op een zondag. Dan zijn ze niet aan het werk aan de weg tussen Punta en Tijarafe. Ook de werkzaamheden om de steile rotswanden langs de doorgaande weg voorbij Puntagorda met gaas en spuitbeton te bekleden liggen op zondag stil. Dat kan je bij elkaar zomaar een uurtje oponthoud besparen.
Natuurlijk hadden we wel even vrijwillig oponthoud bij de boerenmarkt van Puntagorda. René voor iets zoets in de vorm van een paar flinke taartpunten Patricia iets hartigs als een quiche. Koffie en thee nemen we tegenwoordig zelf mee in thermosflesjes. Niet uit zuinigheid, maar ook weer om tijd te besparen. Ongekend hoe lang het duurt eer dat je wat vocht weet te bemachtigen bij het enige koffietentje op de overdekte markt.
Tijdens de wandeling in de Magdalena kloof bij La Zarza werd het inderdaad steeds koeler. Bij verder afdalen werd het zelfs bijna een soort van koud doordat de kloof in de wolken verdween. Deze wandeling verveeld nooit. Bovendien hadden we die betoverende omgeving weer eens vrijwel voor ons zelf alleen.
Aangezien we toch vlakbij ons terrein in het noorden bij Don Pedro waren, meteen even gekeken hoeveel werk ons daar te wachten stond. Zoon Ramon en een vriend hadden het pad voor de auto en de voetpaadjes weer begaanbaar gemaakt. Maar ze hadden niet alles af kunnen voeren. Dat was een ‘klusje’ voor die ouwe lui. Dat was dus wel even slikken. Daar lagen een paar flinke stapels snoeihout op ons te wachten. We wilden het op zondagen doen. Dat werd nog wel even een dingetje. Dat zouden minstens vier hele volle vrachten worden.
Het terrein van de gemeente van Garafia waar je snoeihout kwijt kunt is echter met een ketting afgesloten. De eerste vracht met de auto prop vol en nog een grote bos op het dak was echt slavenwerk. De bossen hout over de ketting storten en dan aan spanbanden te voet naar hun laatste rustplaats slepen. Net een paar zeeuwse werkpaarden. Dat zou op deze manier nog wel een paar zondagen in beslag gaan nemen. Zijn we weer terug bij ons terrein, komen we buurman Julio tegen. Heerlijke vent, vol humor. Altijd vrolijk.
Vertellen we wat we aan het doen zijn, schiet hij in de lach over die rare ‘giri’s’ (buitenlanders). Hier gooi je het toch gewoon in het bos. Maar dat wilden wij niet. Zegt hij, nog steeds lachend, dat we het maar op een terrein van hem, dat tegenover dat van ons ligt, moeten dumpen. Alleen uitkijken dat zijn dieren op het terrein niet ontsnappen. Hier hebben ze het gezegde: ‘Beter een naaste broer dan een verre vriend.’ In dit geval ging de Nederlandse versie meer op: ‘Beter een goede buur dan een verre vriend.’ De rest afvoeren was nu gewoon een feestje. Met spanbanden enorm grote takkenbossen bij elkaar binden. De voorkant van die bossen omhoog achter in de auto. René, ook achter in de auto, al jubelend, in de gaten houden of de achterbank er niet uit getrokken zou worden en Patricia achter het stuur met een grote smile de hele boel omhoog sleuren naar het terrein van Julio. Net twee kleine kinderen. Een paar uur later zat de klus er op en zijn we ter afsluiting bij het tankstation in de buurt twee grote borden paella en geitenvlees gaan eten.
Oktober is de maand van de zonsondergangen hier. Wij hebben een heerlijk huis met fatastisch uitzicht op de bergen en het groen van de tuin. Wij kunnen vanuit ons huis en de diverse terrassen echter niet de zon in de oceaan zien zakken. Als villa Merluza dan even niet verhuurd is, gaan we daar op het dakterras met een sundowner van het fraaie schouwspel genieten. Maar ja, vanaf nu is villa Merluza vrijwel voortdurend bezet.
René en Ramon hebben deze zomer boven ons huis een stuk van ons terrein met verwaarloosde amandelbomen schoon gemaakt. Cactussen en struikgewas weg gehaald en een twintig tal palmen en de nodige fruitboompjes geplant. Daar kijk je over de hele tuin heen en zitten we nu steeds de laatste avonden van de vaak fraaie zonsondergangen te genieten. Even voelen hoe het is op onze wiebelende houten klapstoeltjes op de lavastenen. Voelt goed. Als René even tijd heeft maakt hij daar een terras met luie stoelen en een tafeltje.
Wij zeiden altijd al dat ze feesten op La Palma hebben uitgevonden. Het lijkt wel of het na de covidshow alleen nog maar heftiger is geworden. Altijd feest.
Nu was het weer halloween. Er is in de stad ongetwijfeld een eng griezelig feestgedruis geweest.
Wij gaan zelf maar zelden naar al die feesten. Ondanks dat we het meestal bere gezellig vinden als we er zijn. La Palma is een katholiek eiland. Hoe erg ze er ook aan toe mogen zijn na het halloween feest.
De volgende dag is het Todos Los Santos en zie je iedereen met bloemen naar de begraafplaatsen gaan.
Ze zijn van de gemeente nu massaal kerstverlichting aan het ophangen. We kunnen ons echter niet voorstellen dat ze tot eind december moeten wachten op het volgende feest. Er zullen ongetwijfeld nog wel de nodige plaatselijke feesten en concerten worden georganiseerd.
Want dat trekken ze niet, ruim een maand zonder feest. Nog geen week !