Dronken droppies op La Palma

Toevallig waren vrienden van ons op La Palma toen het ook net carnaval was en het bekendste carnavalsfeest van La Palma zou plaatsvinden, Los Indianos. Zelf waren we al een paar jaar niet geweest dus een mooie gelegenheid om ons weer eens in het feestgedruis van Santa Cruz de La Palma te begeven. Iedereen in het wit, volop talkpoeder, muziek en mojito’s drinken. Dat gevaarlijke cubaanse drankje. Tja als je dan om elf uur ’s morgens al dat spul door je rietje loopt te slobberen en vergeet genoeg te eten, kom je om een uur of vier wel de man met de hamer tegen. Ladderzat was het hele gezelschap. René die de Bob was had zijn handen vol om het stelletje ongeregeld in de auto en weer heelhuids thuis te krijgen. Vreemd genoeg hadden de drinkbroeders en -zusters de volgende dag nergens last van, afgezien van wat geheugenverlies.

In dit jaar met El Niño, hebben wij op La Palma bijzonder weinig regen gehad. De laatste acht jaar waren toch al erg droog, maar deze winter is er tot nu toe wel heel weinig neerslag gevallen. Vreemd genoeg is het eiland ook aan onze zonnige kant nog steeds bijzonder groen. Misschien door al het vruchtbare lava as van de laatste vulkaanuitbarting dat bekend staat dat het zo goed vocht vast houdt. De natuur moet het deze winter vooral van de dauw hebben en van de wolken die condenseren langs de lange naalden van de Canarische pijnbomen. 

Over pijnbomen gesproken. Al jaren lang keek René met een schuin oog ongerust omhoog naar die enorme pijnboom naast en boven ons huis. Die was al groot toen wij  twintig jaar geleden hier kwamen wonen en is in al die tijd natuurlijk niet gestopt met groeien. In tegen deel. De hars in die naalden is net benzine. Die branden zelfs nog als ze nat zijn. We hebben al een paar maal bosbrand gehad niet al te ver van ons huis. Je moet er toch niet aan denken dat…. Daarnaast nog het gewicht. Wat zou dat gevaarte niet wegen. Als die om gaat is ons huis plat. De boom staat echter op zo’n plek dat je hem niet gewoon in zijn geheel om zou kunnen laten vallen. Beetje bij beetje zou je hem dus in moeten korten. Patricia vond het geen goed idee dat zo’n oud mannetje met een kettingzaag en touwen daar boven aan de gang zou gaan.

Patricia was bij de kinderen op bezoek in noord Finland en Flo is toen voorzichtig begonnen aan de klus. De Smurf had nog gezegd dat als hij er uit zou vallen, ze bij hem weg zou gaan. Achteraf viel het werk helemaal niet tegen. Waarschijnlijk doordat hij er vooraf zo tegen op had gezien. Terwijl René steeds foto’s en video’s toegestuurd kreeg van moeder met jongen in de sneeuw, zond hij opnamen over de voortgang van het snoeiwerk richting poolcircel. Ook een paar om te plagen en het leek of die bejaarde uit de boom gekeild was. Moet kunnen. De Smurf is toch teruggekomen en geniet nu regelmatig van de zon in het deel tuin dat voorheen in de schaduw van die enorme boom lag. Iedereen blij.

Ondanks dat wij Wappies ons ongerust maken over de toekomst van onze kinderen en de maatschappij waar die straks in komen te leven, vermaken we ons opper best. Beetje wandelen en barbequen in de bergen met vrienden, meegenieten van de avonturen van ons kroost in het hoge Noorden en natuurlijk iedere avond op het internet informatie vergaren over wat er zich nu werkelijk afspeelt in de wereld om ons heen. Geinig voorval was dat René van de week stond te praten met twee van onze gasten en hem opviel dat de man op de hoogte was van zaken die op TV en in de kranten verzwegen worden. Dus hij vraagt aan de man; ” U bent toch zeker geen Wappie hè?” De man aarzelde zichtbaar. Maar toen René zei dat hij en Patricia zelf ongelofelijke Wappies zijn, zag je hem helemaal ontspannen en stond er op om van de week samen wat te drinken. Zo vaak gebeurt het niet dat je soortgenoten treft. We zijn helaas nog steeds ver in de minderheid. Maar dat zal veranderen.