Geen benul van tijd

Martijn had gevraagd of René zin had om nog een niet alledaagse wandeling met hem te maken. Geen punt. Dat werd een rondwandeling bij Juan Adalid en El Mudo. Grotendeels zelf je weg zoeken tussen cactussen, wolfsmelk en agaves. René maakte heel de week al geintjes over het feit dat Martijn het over wax had, dat hij in zijn haar smeerde. Na een zij-uitstapje naar een soort natuurlijke windtunnel was die gel wel uit zijn haar verdwenen. Zelfs kogellager vet zou niet bestand zijn geweest tegen dit natuur geweld.

Op een gegeven moment heeft Martijn het over eten. ” Wilde je even een terrasje pakken dan”, vroeg René, terwijl hij demonstratief om zich heen kijkt over het desolate landschap en de oceaan ? “Nee”, antwoordt Martijn lachend,”Maar het is al vier uur”. VIER UUR ? Oh dat wordt doorlopen, maar we halen het wel voor het donker. Inderdaad net gehaald. Tijdens de terugweg in de schemering uitgehongerd neergestreken bij de eerste eetgelegenheid, een tankstation. Maar wat wordt het koud deze tijd van het jaar op die hoogte wanneer de zon weg is. Met witte vingers een berg runderstoofvlees en overheerlijke brokken geitenvlees naar binnen gewerkt.

We zouden deze oudejaarsavond gezamenlijk van de plaat eten. Voorzichtig het thuisfront ingelicht dat we niet gelijk bij thuiskomst hoefden te eten, dat we al een’bodempje’ hadden. Viel mee, we hebben gewoon dapper meegegeten. Weet eigenlijk niet meer of Martijn zijn intelligente horloge ons verteld had hoeveel calorieën we tijdens onze tocht verbrand hadden. Maar moeten er heel wat geweest zijn die dag.

Beschrijving van deze wandeling :

NW 23 – Rondwandeling El Mudo (7 km)