Kleurige koeienkop
We zijn bezig het parkeerterrein een facelift te geven. We hebben de laatste tijd naar allerlei toegangshekken gekeken. De één nog mooier dan de ander. René wil echter het liefst alles zelf doen of maken. Tot grote schrik van Patricia, dit maal. Zij heeft geprobeerd haar klussende man te overtuigen het hek ergens door specialisten te laten maken. Voor de prijs hoef je het niet te laten, want de uurlonen hier zijn nog heel mild vergeleken met Nederland. Maar nee, hij ging die poort zelf lassen. Nu moet je weten dat René een complete digibeet is, maar met zijn handen bijna alles kan. Bijna, want lassen brouwt hij niet zo heel veel van en dat is dan nog heel voorzichtig uitgedrukt.
Vanmorgen bij het eerste licht is onze klusser aan de slag gegaan met al die ijzeren profielen. Toen Patricia tegen enen eens ging kijken of haar klussende man onderhand niet verging van de honger en dorst, lag er inderdaad het frame van een toegangshek op het grind op het parkeerterrein. Het hek was inmiddels wel tweemaal zo zwaar als nodig zou zijn door de enorme dikke lassen die René er aan vast had gebakken. Want lassen kun je dit echt niet meer noemen. Nu moet het hek nog afgewerkt worden. Dat zal ook wel weer de nodige kilo’s laselectrodes kosten.
Door al dat gepruts schoot onze zaterdag-excursie er wel bij in. Want na het kaasfonduen met de kids moesten deze oudjes natuurlijk eerst even uitbuiken tijdens de siësta. Wij zijn inmiddels al aardig geïntegreerd hier in Spanje. Hebben we voorheen als geboren Rotterdammers in Zeeland ook gedaan. Het principe van ‘ons ben zuunig’ hebben we er ons eigen gemaakt. Maar goed ook, anders hadden we het nu waarschijnlijk niet gered aangezien we al ruim een jaar geen inkomen hebben. Na de siësta toch nog maar even in Tries d’r auto gesprongen om een ritje over het nabijgelegen bergweggetje ‘Cabeza de la Vaca’ (koeienkop) te maken. Als je dit een rare naam vindt zal je die van een modezaak hier in het dorp met de naam ‘Caca de la Vaca’ (koeienpoep) ook wel ietwat vreemd vinden.
Dit weggetje namen de mannen voorheen nog wel eens downhill met de mountainbikes. Ze lieten zich dan door Patricia met de auto naar El Pilar omhoog brengen en waren met de fiets dan bijna gelijktijdig met haar weer thuis. Met de auto gaat het hobbelen over dit grotendeels onverharde weggetje wat minder snel. Maar goed ook, konden we tenminste genieten van alle kruiden die er op het moment in bloei staan. Hoewel René zijn blik iets troebeler is op het moment door zijn tranende lasogen. De klussert heeft vanmorgen waarschijnlijk iets te vaak in het lasvlammetje gekeken. In Nederland is het op dit moment erg druk op de wegen tussen de bollenvelden, hoorden we. Wij waren hier vanmiddag alleen. Hoewel we wel een aantal terreinwagens in het bos zagen staan van boeren die hun pick-ups vol aan het stouwen waren met sappige vers gesneden bloemen en kruiden voor hun geiten.