Leip Zuurdeeg op La Palma

Komt Mayra kort na haar verjaardag thuis met een zwart bolletje dat makkelijk in haar hand paste. Kadootje van haar vriend. Dan moet je daar natuurlijk een passende naam voor verzinnen. Het gevalletje was nog zo klein dat we niet konden vaststellen of het een hij of een zij was. Mayra heeft op haar bed een reusachtige panda staan. Daar kroop het beestje in het begin steeds onder om zich te verstoppen en is het naar vernoemt. Later had René zijn voorstel om haar, want het bleek een ´zij´ te zijn, Leip Zuurdeeg te noemen ook wel toepasselijk geweest. Panda is namelijk prettig gestoord maar ook ontzettend lief. Het allerbelangrijkste is dat ze beste vrienden is met onze grote kater Lobus. Die begint op zijn oude dag nog te spelen. Iets wat hij door zijn zeer moeizame start in zijn jeugd nooit heeft gedaan. Fantastisch ! Want wij hebben wel eens anders mee gemaakt en dat het helemaal niet wilde boteren tussen een oude en nieuwe kat. Panda heeft de gewoonte om wanneer ze erin of eruit wil aan de deur te gaan hangen en door de ruit te gluren. Iets minder is dat ze ook met haar scherpe nagels aan het aquarium hangt om naar die buitengewoon interessant bewegende vissen te kijken.

Dochterlief heeft een beetje het werk van Ramon overgenomen die op de poolcircel werkt deze winter. Dat snoeien is echter niet haar lievelingswerk. Ze doet het om René te helpen. Want anders zou ze zulk werk echt niet uitkiezen. Maar wat laat ze per ongeluk uit haar mond vallen ? Dat ze verven wel leuk vindt. Hoe kom je aan het geluk. Als er iets is waar René een hekel aan heeft, is het verven. Vooral dat gepruts rond ramen en deuren. Ons huis leed wat dat betreft daardoor wel aan wat achterstallig onderhoud. Daar is nu een eind aan gekomen. Dochterlief is vanaf dat moment regelmatig met kwast en pot of emmer ergens in de tuin te vinden. Ze zal nog aardig door moeten verven om al het schilderwerk klaar te hebben voordat ze naar Nederland vertrekt om daar weer te gaan werken. Eerst zag René nergens verfwerk. Nu ineens overal. Best bijzonder. Staan we net met de nieuwe gasten op het verhoogde terras van Marta. Zegt hij dat Mayra dat terras ook wel onder handen kan nemen wanneer het een keer eventjes niet verhuurd is. Ja, onze winterschilder krijgt het nog druk de komende tijd. Daar zorgt haar oude heer wel voor. De slavendrijver.

Het leven hier op La Palma is gelukkig vrijwel weer terug naar het oude normaal. De schildpadden scharrelen al weer door de tuin. Onze huizen zijn allemaal bezet, de terrasjes en restaurants zitten gezellig vol en er wordt weer het ene na het andere feest gevierd. Wij hadden ons tijdens de corona-show en de vulkaanuitbarsting aangewend om tijdens ons gedwongen vervroegde pensioen van drie jaar, gewoon door te genieten. We bleven vaak uit eten gaan. Maar dan wel naar terrasjes en eettentjes tussen de lokale bevolking. Niet meer naar de vaak op de rijkere westerse toerist gerichtte luxere restaurants. We moesten immers toch wel een klein beetje op de centjes letten. Tegenwoordig doen we weer beiden. Op culinair gebied zijn die luxere restaurants natuurlijk een stuk beter met die verfijndere gerechten en mooiere presentatie. Maar qua sfeer halen ze het niet bij die lokale volksrestaurantjes hier. Daar wordt veel gelachen, gefeest en gezongen. Bovendien is het eten lekker, goedkoop en overvloedig. Wat wil een mens nog meer.  Dat je een kok dan met zijn vingers ongegeneerd stukken vlees uit de pollepel in de borden ziet wippen, en dat dan de ober dan even later, als contrast, keurig lepels op een een servet op een bordje komt presenteren, is alleen maar amusementswaarde. Zeg maar een soort bourgondisch tafelen. Bovendien betwijfelt Patricia of dat culinaire eten wel aan René besteed is. Hij had het van de week toen hij bij restaurant Carmen zat te genieten van zijn gecaramelliseerde ganzenlever over ‘ganzespul met die zoete prut en dat andere gedoe.’ Barbaar ! 

De kids hebben afgelopen jaar beiden hun rijbewijs gehaald. Het is over voor Patricia om taxichauffeur te spelen. Nu stonden er bij ons al de nodige dieselauto’s op de parkeerplaats. Vijf om precies te zijn. Maar drie er van zijn van die monsterlijk hoge 4×4 mannen-apparaten waar je haast een trap voor nodig hebt om in te klimmen. Mayra gebruikte dus de auto van Patricia. Je kunt in deze tijd beter spullen hebben dan geld. Dus op aandringen van René heeft Patricia er voor zich zelf een nieuwe auto bij gekocht. Hoewel auto… zeg maar gerust een UFO met al die electronica er in. Zijn we afgelopen week natuurlijk een stukje gaan toeren, naar het hoogste punt van La Palma. Best linke soep nu het pentagon de laatste tijd regelmatig onbekende vliegende objecten uit de lucht schiet. We zouden zomaar voor iets buitenaards kunnen worden aangezien in die high-tech-tuut. Gelukkig niets te zien, wel sneeuw. En ondanks dat ze er niet waren voelden we ons toch in de wolken met de nieuwe bolide. Hoewel dat Mayra het vreselijk overdreven vond dat we er weer een auto bijnamen, is ze stiekum toch wel blij met dat stuk extra vrijheid dat ze nu heeft met haar eigen vervoermiddel.

Over feesten gesproken. We bevinden ons op het moment midden in het carnaval. Zelf zijn we dit jaar niet veel van de partij. We zijn niet echt van die feestbeesten. Maar doordat dochter Mayra nog wel eens moet optreden met haar dansgroep krijgen we toch af en toe nog wat mee van het hossende volk en het feestgedruis. Morgen is het belangrijkste feest van La Palma. Los indianos in  de hoofdstad Santa Cruz. Er zijn tal van extra vliegtuigen  en boten ingezet om al het volk dat speciaal voor dit gebeuren naar La Palma komt, te kunnen vervoeren. Zelf gaan we vermoedelijk niet dit jaar. Maar we hebben onze gasten geadviseerd om toch vooral wel te gaan en mee te maken hoe een feest echt gevierd dient te worden. Het leukst is het altijd om te zien hoe argeloze toeristen die per ongeluk op deze dag in Santa Cruz terecht komen, helemaal gepoederd worden. Geweldig.