Met het eerste vliegtuig naar La Palma na de corona lockdown
René zijn ouders waren 1 juli 60 jaar getrouwd. Daar zit je dan op La Palma. De eerste vlucht van Transavia naar Amsterdam na de corona lockdown zou pas 3 juli gaan. Als die al door zou gaan, want vluchten worden in deze rare tijden niet gegarandeerd. Wij volgen natuurlijk vanuit La Palma de perikelen in Nederland. Het hoeft hier niet opgesomd te worden, want dat hebben Elsevier en het NRC al gedaan; alles waar het RIVM (Jaap en zijn mensen) volledig naast zaten. Bovendien speelde dat naar Nederland vliegen helemaal niet. Patricia had er geen problemen mee, maar René kreeg je niet in het vliegtuig. Totdat…. Totdat hij Patricia op haar mobieltje hoorde luisteren naar iemand die een hoop zinnigs te melden had aangaande het coronavirus. Maurice de Hond. Dankzij de info op de site van Maurice de Hond (maurice.nl) en alle bronvermeldingen, zag René het ineens wel zitten om in het vliegtuig te stappen en zijn ouders te verrassen. Er was natuurlijk geen groot feest gepland, maar een besloten feestje in de buitenlucht met twee onverwachtte gasten extra, zou toch wel moeten kunnen.
Maar dan moet je nog wel even voor 1 juli in Nederland zien te komen. Aangezien er nog geen rechtstreekse vluchten vanaf La Palma waren, zouden we moeten hoppen. Drie vluchten; La Palma-Tenerife, Tenerife-Gran Canaria, Gran Canaria-Amsterdam. Aangezien de Transaviavluchten niet gegarandeerd zouden worden, zouden we pas de laatste dag boeken. Dat had wel als consequentie dat de vluchten naar Gran Canaria vol zaten, we moesten een steeds vroegere vlucht nemen. Dat betekende heel lang wachten op Gran Canaria. Het was niet anders. We waren wat aan de vroege kant op de luchthaven van La Palma. Er was verder nog geen mens te bekennen op de luchthaven. Je hoeft hier immers pas een half uur van te voren aanwezig te zijn voor de vluchten tussen de eilanden. Internationale vluchten waren er nog niet. Lekker rustig in de vertrekhal. Het vliegtuig zat wel vol en je kreeg een stoelnummer toebedeeld op je instapkaart. Normaal is het free-seeting waardoor het instappen sneller gaat. Nu werd je per stoelrijen opgeroepen, ging ook best snel. Op Tenerife Noord moesten we eruit om direct weer naar de gate te gaan om in te stappen in het vliegtuigje naar Gran Canaria. Bij de gates was het net zo druk als anders. De rest van het luchthaven gebouw hebben we niet kunnen bekijken.
Aangekomen op Gran Canaria vielen onze monden open. Diegenen die wel eens op het vliegveld van Gran Canaria zijn geweest, herinneren zich waarschijnlijk wel de immense rij incheckbalies daar. Er komt geen eind aan. Nu waren er slechts een paar balies in gebruik en was de rest van die enorme vertrekhal afgesloten en de verlichting uit. Uitgestorven. Inchecken hoefden we voorlopig nog niet. Aangezien er op de luchthaven helemaal niets open was hebben we ons door een taxichauffeur naar een zeer luxe restaurant laten brengen en en een paar uur later weer op laten halen. Het was tenslotte voor ons ook een klein beetje vakantie. Gaan we vaker doen zo. Bij de veiligheidscontrole stonden een man of 12, waarvan de meesten op hun mobieltjes bezig waren. Geen rij, geen wachttijd, best wel luxe. We hadden geen stoelen met extra beenruimte kunnen reserveren vanwege de situatie, maar als ze dan in de cabine aan je vragen of je misschien genegen zou zijn om bij de nooduitgang te gaan zitten omdat die rij nog vrij is, zeg je natuurlijk geen nee. Het Transavia toestel zat voor tweederde vol met mensen die een week eerder met de eerste vlucht naar Gran Canaria waren gekomen. Zeg maar de echte pioniers.
In Amsterdam aangekomen werden we door gangen van Schiphol geleid waar we nog nooit geweest waren. Kwamen langs bagagebanden die we nog nooit gezien hadden. Konden ´s nachts om twee uur alleen naar buiten via een deur in vertrekhal 3 wat we niet eerder mee hadden gemaakt. Maar we waren er. Wat we ook bijzonder vonden, zowel op de heen als de terugreis, was dat al die informatieborden op Schiphol vrijwel leeg waren. Normaal moet je altijd even zoeken naar je vlucht. Nu niet, je ziet hem gelijk. Er staan maar een paar vluchten op het eerste bord vermeld. Al met al valt vliegen in deze tijd best mee. Weinig tot geen wachttijden bij de veiligheidscontroles. Je medepassagiers zijn nuchtere relaxte mensen. Dat mondkapje valt reuze mee. Vooral als je net als René de week ervoor, met een veel vervelender mondkapje op, een enorm tafelblad hebt staan schuren. René zijn terugvlucht was de eerste rechtstreekse vlucht naar La Palma en zat voor driekwart vol. Die verliep ook zeer voorspoedig. Enige verschil met Amsterdam is dat je bij aankomst op La Palma een al dan niet digitaal gezondheidsformulier moet inleveren of als je dat nog niet gedaan hebt, moet invullen en je temperatuur contactloos gemeten wordt. En dan sta je weer buiten in die heerlijke zon.
De verrassing voor de ouders van René en de moeder van Patricia was natuurlijk enorm. We hebben in een deuk gelegen toen we met mondkapjes op voor de deur stonden en zij er geen idee van hadden wie we waren. Hilarisch. De laatsten die ze verwachtten waren wij. Want wie gaat er nu vliegen in deze tijd. Wij dus, en we zouden het zo weer doen, het valt reuze mee. Zeker als je een rechtstreekse vlucht hebt en ondanks het feit dat je op rij 13 zit en je via gate C13 het vliegtuig in stapt.
Lang leve Maurice de Hond !