oregano plukken op La Palma

Iedere nazomer is het een vast ritueel dat we een voorraad verse oregano gaan plukken in de bergen. Zo ook dit jaar. Het gehele jaar hangt er dan een gedroogde bos oregano boven het fornuis. Zo voor het grijpen. Terwijl we dit stukje typen tikt de regen op het dak en stromen de barranco’s op la Palma voor de tweede maal deze maand. Dat er aan de twee inpandige goten in ons huis 6 doorgesneden waterflesjes hangen om de lekkage druppels op te vangen, zijn we inmiddels aan gewend. Is gewoon een constructiefout. Ooit zullen we eraan moeten geloven om een grondige renovatie van die goten te doen. Maar voorlopig geloven we het wel. We zijn inmiddels net een soort Palmeros geworden.

Voor de goede orde; Alle zes vakantiehuizen zijn droog en zonder lekkage. Dat was wel anders toen wij het net gekocht hadden. Lek is niet het juiste woord. Het leek soms wel of er helemaal geen daken op de huizen zaten. Toen René tijdens de eerste regen naar een doe het zelf zaak ging om spullen voor noodreparaties, trof hij buurman Pedro met een werknemer aan in zijn bananenkas. Of René ook trek had in een biertje. Nee dus. Want hij moest spullen halen, want hij had lekkage. Buurman Pedro ook in zijn hele fraaie huis. Op twee plaatsen, vertelde hij. “Maar wat sta je hier dan bier te drinken in je kas?”  “Oh, gewoon de meubels op zij geschoven en als het straks droog is, zetten we die weer terug.”

Zoon Ramon heeft het wandelen te pakken gekregen. Hij vraagt René regelmatig of die nog een fraaie wandeling weet om met vrienden te maken. Ook doet hij  als training regelmatig de route van El  Reventon (de uitdaging).

Op zekere dag wilde Ramon de wandeling van het strand van Tazacorte naar El Roque de los Muchachos maken. Dus vanaf zeeniveau naar het hoogste punt van La Palma met een hoogte van 2426 meter. Of wij misschien zin hadden om hem daar boven na afloop weer op te pikken. Dat hadden die ouwetjes wel. Zouden we gelijk af en toe voor een soort verzorgingspost spelen onderweg. Dus Monus op die bewuste warme dag ’s morgens om 6 uur in het donker bij het strand afgezet.

Daarna even koffie gaan drinken in een vissers barretje in de haven. Vervolgens naar El Time waar zoonlief zou passeren. Zijn we er nog maar net zien we een hoofdlampje in het donker op duiken. Oei, dat gaat snel. Er staat 10 uur en 3 kwartier voor de beklimming. Daar gaat hij wel een flink stuk van af knagen. Ook bij Torre del Time, het volgende punt waar wij met de auto bij het pad konden komen, waren we er nog maar net of junior verscheen daar ook al weer. Het laatste punt waar we bij de route zouden komen, zou op de top zijn. Onderweg bij de Duitse bakker in Puntagorda even van koffie met gebak genoten. Geen tweede bakkie. Maar goed ook. We kwamen gelijktijdig met Ramon op de top aan, 4 uur 11 minuten.

Van de zomer regelmatig zelf een nachtje in villa Magica vertoefd als deze even niet verhuurd was. Dat wordt dan meestal toch een mix van luieren en werken. Bijzonder is het dat René tegenwoordig regelmatig een uur lang in het zwembad ligt om baantjes te trekken. Een soort van borstcrawl maar dan anders. Daar bij wappert hij met zijn armen als een soort gondelier uit Venetië. Duurt het langer eer dat hij aan de andere kant is. Ziet er niet uit. Net of hij verzuipt. Gelukkig is er geen badmeester aanwezig want die zou direct het water in springen om hem te redden.

Meestal halen we dan op de heenweg naar villa Magica een berg eten af in het eet café in La Laguna.  De rest zoals drinken en ontbijt nemen we mee van huis. 

Op de veranda zitten we dan vaak avond vullend van de tappa’s te genieten terwijl we lui over de oceaan zitten te staren. Niets doen is immers ook wel eens lekker op zijn tijd. Hoewel toch vaak wel lastig. Je ziet immers vrijwel altijd werk. Als we echt niets willen doen gaan we naar het adults only, all inclusive hotel in het zuiden. Het enige dat daar werk verricht is ons spijsverterings systeem. Doordat we ons daar onverantwoord vol proppen. Schandalig gewoon. Pure vraatzucht.

Indien mogelijk proberen we iedere dag een rondje van een kilometer of vier/vijf in Los Llanos te maken. Koffie drinken en als het even kan nog iets scoren wat we nodig hebben voor ons zelf of de huizen. Je moet toch een doel hebben. Dat doel hebben geldt ook voor het naar Santa Cruz gaan, aan de andere kant. We combineren het meestal met tanken in Mirca waar een tankstation zit waar de brandstof 20 cent goedkoper is dan bij de meeste andere stations op het eiland. Van de week betaalden we 96 cent per liter diesel. Benzine kost één cent meer. Ook bezoeken we meestal de Mercadona. Een fijne supermarkt die aan onze kant van het eiland nog geen vestiging heeft. Maar er zijn geruchten dat er één komt.

Daarnaast moesten we een lading drank op halen. We zetten ter welkom altijd een fles cava in de huisjes neer voor de gasten. Die cava konden we echter niet meer vinden. Daar voor in de plaats hebben we een lekkere bruisende rose gevonden en er een hoeveelheid van besteld. In die autovrije straat kun je echter lastig of niet met de auto komen. Dus we hadden een kruiwagen meegenomen voor transport van al dat heerlijke vocht. Lopen we er mee door de stad worden we gespot door een aantal motor rijders. Steekt ééntje zijn duim op terwijl een ander zegt: ” Tremenda fiesta” (geweldig feest).

Vraagt één van onze gasten die er van hoorde of Patricia daar dan gewoon naast loopt. ” Ja natuurlijk, die moet die stapel dozen in evenwicht houden.”

Van ons eigen huis heeft de woonkamer met open keuken 15 grote ramen met daar achter het tropische groen van de tuin. In de zomer laten we die flora aan de zuidkant ongebreideld voor de ruiten groeien. Dat houdt het zonlicht en warmte een beetje uit het huis. Nu is het echter het omslagpunt dat we die zelfde warmte juist wel willen binnen laten in het huis. 

Flo zal van de week een aantal struiken kort zetten zodat de koperen ploert ons interieur weer lekker kan verwarmen. Dus dit systeem werkt eigenlijk als een soort groen warmte gordijn. Bovendien neemt het CO2 op en zet het om in zuurstof. Mooi dan mogen wij mogelijk meer vlees eten en vaker vliegen volgens de (toekomstige) CO2 dictatuur.

Het is niets al die huizen, maar die hebben ook hun periodieke onderhoud nodig. Dus ook verven. Die eeuwige zon is best een aanslag op de verflaag.

Verven is iets waar René een broertje dood aan heeft. Hij wil zichtwerk. Hij verft bij wijze van spreken liever een heel voetbalveld dan de doelpalen. 

Geluk dus dat zijn prinsesje heel anders in elkaar zit op dat gebied. Zij vindt verven leuk. Het liefst met een penseel met slechts 3 haren. Dus zo zijn we toch een aardig team. Hij maakt de kilometers terwijl zij zich ontfermt over de lastige hoekjes en randjes.

Eigenlijk hebben we dus genoeg werk met al die huizen en tuinen. Wij Wappies zijn er echter van overtuigd dat onze huidige financiële systeem op in storten staat. Al is het alleen maar die enorme inflatie die mogelijk alleen nog maar erger gaat worden. Wij doen niet aan aandelen of bitcoins. Dus om onze spaarcentjes en onze oude dag een beetje veilig proberen te stellen (zo ver dat mogelijk is in deze gekke tijd) besloten om toch nog maar een huisje er bij te kopen. Eigenaresse was in onze ogen echter een heel onprettig persoon. Dus eigenlijk helemaal geen zin om daar wat van te kopen. Uiteindelijk ook niet gedaan. We hadden de laatste tijd toch al aparte ervaringen met een paar exemplaren van het vrouwelijk geslacht.

Zo vraagt Patricia aan René of hij twee pakken kippendijen uit de koeling bij de supermarkt kan pakken. Kermt de ‘dame’ naast hem dat zij die eigenlijk had willen hebben. Verbaasd geeft Flo de dame één van de pakken. Zegt de Smurf dat hij het andere pak ook maar aan de vrouw moet geven. Schouderophalend doet hij dat en pakt een paar andere pakken. Ziet hij de dame de pakken weer terug leggen. Paar dagen later op het kastanje feest staat er een type helemaal uit haar naadje te gaan doordat volgens haar iemand anders voor haar beurt de gratis kastanjes heeft gekregen. Blijkt bij thuiskomst dat vrijwel op ieder leuke videootje dat hij gemaakt heeft, dat klagende geval in beeld is. Allemaal verwijderd op één na waarop dat hysterische  mens gelukkig niet te zien is. 

Als Johan, een vaste gast van ons, hier is, gaan René en Johan meestal een aantal keren een paar uurtjes vissen. Zo ook gedurende  de afgelopen 14 dagen. Ook als er minder gevangen wordt hebben de mannen het prima naar hun zin. Ze hebben veel gezamelijke raakvlakken maar over een aantal ontwikkelingen van de laatste jaren hebben ze verschillende informatiebronnen en daar door ook andere meningen. Geen punt. Er wordt wat afgeluld en het is altijd bere gezellig. Afgelopen donderdag, de dag voor vertrek nog even in de herkansing.

Liggen de hengels net in, kleurt de hemel boven de nieuwe vulkaan vuurrood. René vond dat Johan nu maar een aanbeet moest krijgen. Dat zou fraaie plaatjes opleveren. Bijna gelukt. Want niet veel later haakt Johan een beste rog. Maar de felle kleuren waren al weer verdwenen. Duurt maar heel even. Dat betoverende gevoel verdween toch al snel. Het was namelijk een erg zware rog. Die moest ook nog in het net omhoog gehesen worden om de haak er uit te halen. Lukte met heel veel moeite maar net. Patricia vertelde later aan zoon Ramon dat die twee oudjes helemaal versleten waren. Zegt Ramon; “Maar ze hebben het wel gedaan!” 

Reageert Johan; “Kijk dat is een man naar mijn hart”. 

Verleden jaar was Patricia in Nederland en had René bij de Lidl een hele fraaie orchidee voor zijn lief gekocht. Leuk voor haar als ze thuis komt. De Smurf was bij binnenstappen van ons huis nog net getuige dat de laatste bloem ter aarde stortte. Echt met heel veel liefde worden de bloemen bij de Lidl niet verzorgd. Maar het lijkt er op dat wij toch een beetje groene vingers beginnen te krijgen. De orchidee is gereanimeerd en zit nu weer vol fraaie bloemen. 

René heeft in een paar verloren uurtjes op het terrein boven een circel van lavastenen gemaakt en opgevuld met grind en een paar luie stoelen neergezet. Tafeltje is besteld bij de Ikea. Over de kussens, die nog besteld moeten worden, zijn we het nog niet eens. René wil een paar lekkere dikke. Maar die zijn heel besmettelijk volgens het andere geslacht. Lekker belangrijk. Als ze maar lekker zitten, vindt hij. Wij zijn toch de enigen die daarboven van de zonsondergangen zitten te genieten.