snowboarden op La Palma

Vanmorgen toen de mannen terug reden van hun wekelijkse onderhoud bij vakantiehuis Villa Magica, zagen ze de besneeuwde bergtoppen en de strak blauwe lucht naar hen lonken. Zegt René;” Wat zou je er van denken Monus, als we straks met mama naar de sneeuw gaan. Thermosflessen en snowboards mee… Dan haal je die verloren werkuren zaterdag maar in.” Dat was natuurlijk niet tegen dovemansoren gezegd.

Boven op de kraterrand op zoek naar een stuk berghelling dat niet steil de krater indook of eindigde in een afgrond richting oceaan. Het perfecte pad gevonden….. dachten we. Een lang smal met ruwe natuurstenen bestraat wandelpad bedekt met zo’n 20 cm maagdelijke sneeuw, dat tussen de bremstruiken door slingerde. Er waren nog geen sporen in te vinden. Moeten er wel bij vertellen dat we de afzettingsborden hadden omzeild. We waren de enige auto.

Ramon steeds onvermoeibaar lopend omhoog en pa en ma op grote onderlinge afstand en buiten elkaars gehoor en zicht hun langs glijdende zoon filmen. Komt Ramon weer langslopen bij René zegt hij dat hij vlak bij mama een salto maakte. “Joh dwaas, kijk je uit met al die rotsen”. ” Was niet de bedoeling, ging per ongeluk”, antwoordde junior lachend.

Een paar afdalingen later was het prijs. Elleboog aan gort. Hing volledig los. Drama. Achteraf toch niet zo’n goed idee van René. Ramon in de auto geladen en richting ziekenhuis. Ramon is onderhand ervaringsdeskundige in met kwetsuren naar het ziekenhuis rijden, door dat van de hoge rotsen in de oceaan springen en streetrunning. Maar nu ging iedere bocht en hobbel gepaard met haast ondraaglijke pijn. Onderweg al 112 gebeld dat we naar het ziekenhuis onderweg waren. Maar natuurlijk valt in die bergen regelmatig de verbinding weg. Hulde aa.n 112. Ze probeerden voortdurend terug te bellen en vroegen of we ambulancepersoneel nodig hadden en of we de elleboog hadden gestabiliseerd.

Bij het ziekenhuis werden we supersnel geholpen. Worden we na een tijdje naar binnen geroepen blijkt dat de elleboog volledig uit de kom was., maar wonder boven wonder niets gebroken. Dat er een trauma specialist bij moest komen en dat het wel een uurtje ging duren. Komt Ramon na anderhalf uur met zijn gipsarm in een mitella naar buiten lopen, heeft al een controle afspraak gemaakt en roept, “Wat heb ik een geluk gehad”. Bij René viel er een gewicht ter grote van een gletsjer van zijn schouders.