www.vakantiehuizenlapalma.nl

steil omhoog

René ging vroeger als kind vaak samen met zijn ouwe heer met hun bootje op zee vissen. Zijn vader klaagde dan nog wel eens dat het de hele week windstil was en dat het dan, als hij in het weekeinde de zee op wilde, vaak stormde. Dat gevoel hebben wij op dit moment een beetje met de zon op La Palma. René loopt vrijwel de hele week met zonnebril en strohoed op te werken maar in het weekeinde hangt er veel bewolking boven het eiland. Afgelopen zondag ook weer. Boven de 2000 meter stakblauwe lucht. Maar we hadden niet zo zin om weer die rit te maken. Verleden week ook al gedaan. Maar we weten een ander weggetje, dichterbij, dat je boven de twee kilometer hoogte brengt. We hebben er ook een keer met vrienden overnacht om naar de jaarlijkse sterrenregen van de Perseïden op 12 augustus te kijken. Toen hebben we het wagentje van René met kokende motor halverwege het steile weggetje achter moeten laten en zijn met zijn allen met de 4×4 van Lex en Jeff verder omhoog gegaan.

Komen we zondag boven aan het eind van het weggetje, pakt Patricia een strandlaken uit de auto, doet haar broek open en gaat op de grond liggen. “Kijk dat is nog eens een verjaardagskado, zo’n vrouw wil ik ook,” denken sommigen nu misschien. Maar het zit anders. Net voordat we wegreden kreeg Patricia een wat kramperig gevoel in haar buik. Die kramp was nu haast niet meer te harden. Vandaar. René ging een stuk wandelen. Aangezien er in dit gebied geen bereik was met de mobieltjes zou Patricia op de claxon drukken als het niet goed zou gaan. In de bergen klinkt het geluid van een claxon ontzettend ver door de ijle lucht. 

Tijdens de wandeling kwam René door een omheind zaadverzamelgebied van zeldzame inheemse La Palma flora. Bij de beide toegangshekken staat in vier talen dat je het hek weer moet sluiten. Ze willen beslist niet dat de Arruis (Atlas manenschapen) zich te goed komen doen aan deze zeldzame struiken. Komt René in dit gebied een andere wandelaar tegen. Een jonge man met een enorme knot op zijn hoofd. Als hij die los zou gooien, zou het haar tot op zijn kont komen Heel schuchter groette de jongen terug en René vond dat hij een vriendelijk gezicht had. Tja, zal wel zoekende zijn, misschien naar zich zelf. Beetje sneu wel. Komt René bij het tweede hek waardoor de andere wandelaar is binnengekomen, staat dat wijd open. Klote hippie! René zijn oordeel kan soms heel snel veranderen.

Na een paar uur arriveert René weer bij de auto, ligt daar tot zijn schrik een andere vrouw. Ze lijkt best wel op Patricia maar die heeft niet zo’n rood-paars hoofd. Tenminste, een paar uur geleden nog niet. Tja, slechts een  paar honderd meter lager zit je in de dichte mist en de kou maar hier net boven die wolkendeken heb je een UV-index van 10. Maximaal, nul filter. Door de koelere lucht van 14 graden heb je het niet door, maar de zon  is zo ongelofelijk sterk op deze hoogte. Patricia zal nog wel even doorgaren, vanavond geeft ze licht in het donker. Gezellig. We hebben ook alle kerstverlichting nog in en om het huis hangen. We noemen het corona-verlichting, om de boze covid-geesten te verdrijven.

Kramp in de darmen was niets veranderd. Maar ze stond er op zelf te rijden. Mooi, want René houdt helemaal niet van sturen en is ook een veel mindere chauffeur. Hadden we op de heenweg een verhard betonweggetje gezien wat we tijdens de afdaling zouden nemen om een hoop onverhard gehobbel te vermijden. René kon het zich niet herinneren maar volgens Patricia hadden we het weggetje al een keer genomen. Moeten we al vrij snel over een rare betonnen afwateringsgeul in het ongelooflijk steile weggetje. “Dit kan ik me echt niet herinneren hoor Tries, hier zijn we nog nooit geweest”, begint René te sputteren. Even later komen we over nog eens twee kleinere afwaterings geulen die schuin het zo mogelijk steeds steiler wordende weggetje kruisen. Het is nu half rollen, half glijden voor de wielen.” We kunnen hier in die wijngaard keren Tries, dat doen we.” Het weggetje staat niet op de kaart en in deze dichte mist heb je geen idee waar je naar toe gaat.” Patricia moest beamen dat we dit weggetje inderdaad nog niet eerder genomen hadden. Dat was een ander weggetje hier in de buurt. ” Ja, dat zal wel, maar hier moeten we weg.”

Omhoog was echter ook wat. Op een gegeven moment is René uitgestapt, scheelt toch een kleine honderd kilo. De eerste goot die we tijdens het afdalen tegenkwamen was terug omhoog met geen mogelijkheid te bedwingen. Patrica opperde om terug te gaan naar de wijngaard om daar weer te keren. We weten inmiddels dat als je auto voorwielaandrijving heeft en je ergens niet tegenop komt doordat je voorwielen gaan slippen, het achteruit wel soms lukt doordat er dan meer gewicht dus druk op je aandrijvingswielen staat. Maar ja, in de mist achteruit omlaag en dan weer achteruit omhoog in die dichte mist op dat smalle bochtige super steile weggetje. Gekkenwerk. Krijgt Patricia Verstappen haar blauwe bolide na tig pogingen en inmiddels stinkende banden met kunst en vliegwerk over de betonnen goot. Boven de motor afgezet en even het zweet van ons beider voorhoofden geveegd. ” Hoe is het met de kramp in je buik? “, vraagt René. “Weg”, antwoordt Patricia. Kijken we elkaar aan en schieten in een onbedaarlijke lachbui. Ook wel een beetje van opluchting doordat Tries haar autootje van die zwarte skipiste heeft weten te krijgen. Op naar Pizzeria Tramonte in Tazacorte, hebben we  wel verdiend, vinden we zelf.

Beleef La Palma ! Vakantiehuizen op La Palma