Verdrietig maar toch hoopvol

Afgelopen zaterdag het plan opgevat om een rondwandeling te maken bij Pico de la Nieve (Top van de sneeuw). Onderweg vanaf de kust omhoog viel ons op dat er in de berm vanaf zeeniveau tot wel bijna tweeduizend meter hoogte, anijs in bloei stond. We hadden het er over dat het hier op La Palma vooral in brood gebruikt wordt (pan de aniz). In Nederland dronken we warme anijsmelk vooral tijdens schaatstochten. Binnenkort eens kijken of we wat zaad kunnen verzamelen om er weer eens anijsmelk van te maken. Toen de kinderen klein waren speelden we vaak verstoppertje achter het bezoekerscentrum van de Caldera de Taburiente boven El Paso. Daar waren toen velden vol anijs. Na de vijf droge winters is daar weinig van over gebleven. Even voordat we bij het startpunt van onze wandeling kwamen was de temperatuur 16 graden. Bij een strakblauwe hemel is dat een goede temperatuur om in te wandelen. Zet Patricia even later de auto stil om een aanvraag voor een huis te beantwoorden, vliegt er een bijtje naar binnen. René van alles geprobeerd om het beestje naar buiten te dwingen. Onmogelijk. Ene raam uit en door een ander raam weer naar binnen. Op een gegeven moment de ramen maar dichtgedaan. Het is geen wesp dus je wilt het nuttige diertje niet doodslaan. Wordt het in sneltreinvaart bloedheet in de auto. Kijken we op de termometer geeft die ineens 28 graden aan. Achteraf had Patricia gelezen dat er een warme lucht gebied over de Canarische eilanden zou trekken. Wandelplannen gewijzigd. Ons te heet. Wel was er mooi uitzicht op het zuidelijke deel van La Palma, La Gomera en Tenerife boven de wolken.

Besloten om door te rijden over het hoogste punt en vervolgens aan de andere kant af te dalen om dan te gaan wandelen bij het dorpje Los Gallegos. We hadden verwacht dat het kleurenfestival op het hoogste punt van La Palma wel over zou zijn. Maar dat viel mee. Vooral de alleen op La Palma voorkomende Retamon Palmero stond uitbundig in bloei. Wij zijn helemaal niet zo van de selfies, maar af en toe zijn we van mening dat onze oude koppen er ook wel eens samen op moeten. Dat is net een komische film. Vaak staat Patricia er maar half op of kijkt één van ons beiden, of allebei, verdwaasd. Wel reden tot een hoop lol. Je wilt niet weten hoeveel pogingen we moeten doen voor één beetje acceptabele selfie.

Bij Los Gallegos is een deel van de doorgaande weg een tijd geleden in het ravijn gestort. Verleden jaar toen we hier waren moesten we de zelfde weg weer terug. Nu is er een noodweggetje dat omhoog gaat naar de lp109. De zogenaamde smalle tunnelroute. In de drie tunnels langs deze route kan maar één auto tegelijk passeren, zo smal zijn ze. Er wordt gewerkt aan herstel aan de doorgaande weg maar ze ondervinden nog al wat tegenslag. Dus het streven om de werkzaamheden in juli af te hebben gaat niet lukken. Maar je kunt in ieder geval weer richting Santa Cruz zonder helemaal via Roque Faro te moeten rijden.

Ten oosten van Los Gallegos, aan de andere kant van de barranco ligt La Crucita, een kleine woongemeenschap op een smalle richel tussen twee diepe kloven in. Je kunt het eigenlijk geen woongemeenschap meer noemen want de meeste huisjes zijn veranderd in ruïnes. Er woont vrijwel geen mens meer, ondanks het schitterende uitzicht. Dit is een mooi voorbeeld van de ontvolking van het noorden van La Palma. Een soort uitsterf beleid, maar dan letterlijk. Nog even aan de andere kant van de barranco gekeken of we wat zouden eten in Los Gallegos. Niet gedaan. De bar was open maar zag er zo naargeestig uit dat we besloten ergens op de thuisreis wat te eten bij één of ander grill restaurant.

Thuis gekomen, enthousiast naar Los Llanos gegaan. Vandaag was de mondkapjes plicht voor buiten geschrapt in heel Spanje. René was er van overtuigd dat het bal zou zijn in de stad. Patricia had echter haar bedekkingen…en had gelijk. Vrijwel iedereen liep nog met een mondkapje op, alleen wij niet. Ongelofelijk. Dat groepje enge miljardairs dat streeft naar de ‘Great Reset’ voor 2030, heeft een makkie. Ongeïnformeerde en bang gemaakte mensen verlagen zich zelf vrijwillig tot slaaf. René was er gewoon verdrietig van. Snel naar huis gegaan en op het dakterras bij zonsondergang genoten van een paar glazen likeur 43, die we van vertrekkende gasten gekregen hadden. Daar werd René toch weer een beetje hoopvol toen hij op internet zag dat er in Nederland afgelopen zaterdag wel flink werd gefeest op de terrassen. In Londen was er die zelfde zaterdag tijdens de wekelijkse March for Freedom een ongelofelijk grote opkomst met een brede stoet met een lengte van zevenenhalve kilometer. Daar wordt in de reguliere media dan geen enkele aandacht aan gegeven maar op internet gelukkig wel. De Engelsen willen hun vrijheid terug. Eveneens op zaterdag 26 juni hield President Trump voor het eerst weer een rally, in Ohio. Achtendertigduizend mensen konden naar binnen en buiten het terrein stonden nog vele duizenden mensen die er niet meer bij konden maar toch bleven. En tot slot had Ijsland, als eerste land in Europa, zaterdag al haar covid restricties opgeheven. Het is duidelijk dat de landen in de Europese Unie verloren zijn. Maar misschien worden we, net als ruim 75 jaar geleden, gered door dappere mensen uit andere landen. Dus toch nog een beetje hoopvol.