wit kontje

Je hebt ochtendmensen en nachtuiltjes. René had er zaterdagmorgen al een paar uur opzitten toen hij Patricia in kimono op het vlot over de vijver tegenkwam. “Opschieten smurf, dan gaan we op pad.” De smurf had eigenlijk haar witte achterkant wat willen bruinen. Maar die uitstapjes over het eiland zijn ook geen straf. Integendeel. Haar idee was het om te kijken of de Tajinastes al in bloei staan op ‘ons’ weggetje dat tot vlak onder de kraterrand komt. Anders moesten we helemaal naar het hoogste punt van La Palma. Dat is drie kwartier langer rijden en vierhonderdduizenddriehonderdzevenenveertig bochtjes draaien. Deze Tajinaste is hier op het eiland een inheemse plantensoort, komt alleen op La Palma voor en dan nog  uitsluitend boven de tweeduizend meter hoogte.

Om ‘ons’ weggetje te bereiken moeten we eerst een stuk over een onverhard bospad. Er is ook een super steil verhard verbindingsweggetje maar daar heeft Patrica  een maand geleden haar autootje slechts met kunst en vliegwerk over de schuinlopende afwateringsrichels in het beton weten te krijgen. Dus die nemen we niet meer. Terwijl René op zijn buik lag om tevergeefs te proberen slow-motion opnamen te maken van zwaluwen die recht zijn camera binnen vlogen, hoorde hij een hoop autokabaal lager op de berg. Patricia stond geïnteresseerd te kijken hoe deze rode personenauto de obstakels in het steile weggetje zou passeren. Ongetwijfeld iemand die hier bekend was, zo zelfverzekerd als hij omhoog kwam. Maar bij de één na laatste, en nog niet eens de moeilijkste, afwateringsrichel, gooide hij met slippende wielen de handdoek in de ring en reed achterwaarts weer terug.

Toen we ‘ons’ weggetje beklommen leek het aanvankelijk dat we iets te vroeg waren. De Tajinastes hadden wel de enorme bloemstengels, maar er zat nog maar weinig kleur in. Dat veranderde naarmate we hoger kwamen. We waren precies op tijd dus. Mooi. Op het hoogste punt van La Palma, in de buurt van het sterrenwachtcentrum zullen de tajinastes ook ongetwijfeld massaal in bloei staan. Daar moet je ze echter delen met hele gezinnen en de nodige toeristen die foto’s van deze fraaie planten lopen te maken. Hier hadden we de Tajinastes voor ons zelf.

Zoveel geurende bloemetjes trekken natuurlijk de nodige insecten aan, op zoek naar nectar. Je zou verwachten dat de beroemde zwarte honingbijtjes van La Palma zich hier massaal te goed komen doen aan al dat lekkers. Niet dus. Geen bij te bekennen. Wel vlinders en aardhommels. Grote aantallen aardhommels. “Moet je kijken”, zegt Patricia, “die hommels hebben allemaal een wit kontje, net als ik.” René heeft maar niet gevraagd of ze haar eigen derrière bedoelde die ze vanmorgen had willen bijkleuren of de witte broek die ze vandaag aan had. Het zal wel.

We waren de afgelopen week al twee keer luxe uit eten geweest met vaste gasten die er op het moment zijn. We zouden vandaag gewoon wat simpels eten bij een lokaal restaurantje. Strijken we op het terras van restaurant Los Olivos in Tijarafe neer, hebben ze een hele exotische kaart. Er staat niet één lokaal gerecht op. Wat een verrasing. Nieuwe eigenaren hebben het sinds een maand overgenomen. Parkeert er een pickup naast ons tafeltje waar een grote bebaarde bananenboer met baseballpet uitstapt die ons met aandacht bekijkt. Een tijdje later komt er  fantastische muziek uit het restaurant. Niet uit de speakers maar life. Gaat René kijken staat die bananenboer aan de bar vol overgave bij een karaokescherm te zingen. Fantastisch! Bij het afrekenen loopt René naar de boer aan de bar toe, tikt hem aan, geeft hem een hand en zegt ; ” Gracias Campeón.”  De gasten en het personeel klappen voor die ‘toerist’ die zijn waardering zo laat blijken. Vraagt de boer aan René waar hij vandaan komt. ‘Holanda’. Begint deze muzikale Palmero vervolgens Vlaams tegen René te praten. Blijkt de vrouw van deze agrarische zanger uit Turnhout te komen en hij jaren lang in de bouw in Vlaanderen gewerkt te hebben. Tijden met deze vriendelijke reus staan praten en telefoonnummers uitgewisseld. Kijk dat is nu typisch La Palma. Daarom zijn we er zo gek op.