witte wraak

Vandaag nieuwe gasten ontvangen, die net voor een nieuwe lockdown in Nederland, een maand hier bij ons hier in de tuin zullen vertoeven. Staan we met het stel op het dakterras van vakantiehuis Marta te praten, zegt de dame dat ze altijd een vakantiehuis met dakterras uitzoekt. Maar dat ze dit uitzicht over de tuin en het dal wel heel erg prettig vindt. Reageert René dat ze er dan maar dubbel van moet genieten. Want dat hij er een berg werk aan heeft gehad om het weer schoon te krijgen.

Dat zit zo : Er stond de afgelopen tijd dag en nacht een reiger bij ons in de vijver bij ons huis en op de rand van de irrigatietank.  Eerst dachten we dat het een oud verzwakt dier was omdat hij gewoon bleef staan als je langs liep. “Laat de stakker af en toe maar een visje pikken”, dachten we eerst. Maar we raakten er steeds meer van overtuigd dat het beest niet oud en zwak was maar gewoon hondsbrutaal. Onze vissen weghengelen en als dank de hele boel onderpoepen ? Er is een grens. Dus René heeft hem diverse keren flink laten schrikken en hem het leven een beetje zuur gemaakt.

Komen we vanmorgen bij Marta om de laatste zaken te regelen voor de nieuwe gasten, blijkt dat het reeds schoongemaakte dakterras een waar bommentapijt van reigerstront te verduren heeft gekregen. Werkelijk diagonaal van de ene naar de andere kant over de volle lengte was alles wit en het was geen sneeuw. René is er honderd procent van overtuigd dat het de ‘zoete’ wraak van onze vrolijke vriend was.